یه وقتی در مورد فعالیت‏های امیرالمومنین علیه السلام در دوران به اصطلاح سکوت مطالعه می‏کردم به نکات جالبی برخوردم. دو موردش بدین قراره:‏
1. در دورانی که حضرت مولی الموحدین، در رأس حکومت نبود، در ایامی که در مدینه حضور داشتند،‏ کلاس آموزشی برای مردم برقرار می‏کردند. امام باقرعلیه السلام در نقل سیره امام علی علیه السلام می­فرمایند: ... هنگامی که آفتاب طلوع می­کرد، جماعتی از فقیران و بینوایان و سایر مردم، گرد او جمع می­شدند و به آن­ها فقه و قرآن می­آموخت. (شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید،‏ج6، ص109)

2. ظاهراً امام مدت زیادی از دوران سکوت را در ینبع می­گذرانیده و بین مدینه و ینبع در رفت و آمد بوده است. احمد بن ضحاک می­گوید:
ابوفضاله به قصد عیادت علی علیه السلام که به سختی بیمار شده بود به ینبع رفت و از او پرسید: چه چیز شما را به اقامت در این منزل وادار کرده است؟ اگر در این جا بمیری، کسی جز اعراب جُهینه تو را در نخواهند یافت، به مدینه بیایید تا اگر حادثه­ای برای شما ری دهد، دوستانتان به یاری شما بیایند. امام علی علیه السلام فرمود: من با این درد از دنیا نخواهم رفت، چرا که رسول خدا صلی الله علیه و آله به من خبر داده است که نخواهم مرد مگر آن که ضربتی بر من وارد شود و محاسن صورتم به خون سرم خضاب شود. (وفاء الوفاء باخبار دار المصطفی، السمهودی، ج 2، ص 1334.)
حضرت چندین مرتبه در دوران خلافت خلیفه سوم،‏ به ینبع تبعید شد. (موسوعه الامام علی بن ابی طالب فی الکتاب و السنه و التاریخ، محمدی ری شهری، ج 3، ص 263.)